සිංදුවක් ගැන කතාවක්

හැමදාම කියන ආගිය කතා වෙනුවට වෙනසකටත් එක්ක සිංදුවක් ගැන කතාවක් කියන්න තමා හිතුවේ. මුලින්ම සිංදුව. ඊට පස්සේ කතාව කියන්නම්. මේ ගීතය මීට කලින් අහලා ඇති මම හිතන විදිහට........


අපි වෙමු එක මවකගේ දරුවෝ
එක නිවසෙහි වෙසෙනා
එක පාටැති එක රුධිරය වේ
අප කය තුළ දුවනා

එබැවිනි අපි වෙමු සොයුරු සොයුරියෝ
එක ලෙස එහි වැඩෙනා
ජීවත් වන අප මෙම නිවසේ
සොඳින සිටිය යුතු වේ

සැමට ම මෙත් කරුණා ගුණෙනි
වෙළී සමගි දමිනි
රන් මිණි මුතු නො ව එය ම ය සැපතා
කිසි කල නොම දිරනා

මේ ගීතය මම මුලින්ම ඇහුවේ බාලදක්ෂ නායක පුහුණු පාඨමාලා අදියර I දී. දවස් 2 ක් තිබුණු පාඨමාලාවේ අවසන් රැළියෙන් පස්සේ පාඨමාලාවට සහභාගි වුණු බාලදක්ෂ නායක නායිකාවන් එකිනෙකාගේ අත් අල්ලාගෙන [ඒ මදිවට දෙපැත්තට පැද්දී පැද්දී] මේ ගීතය ගායනා කළා. මට හරියට කියන්න බැරි වුණත් අමාරුවෙන් හරි වචන ගැට ගගහා මමත් මේ ගීතය ගායනා කළා.

මේ ලඟදී දවසක් මම නංගිගේ ඉස්කෝලේ අච්චු පොතක් පෙරලද්දී පොතේ මුල් හරියේ මේ ගීතය තිබ්බා. බැලින්නම් සිංහල මාධ්‍යයෙන් තියෙන හැම ශ්‍රේණියකම හැම පොතකම මේ ගීතය මුද්‍රණය කරලා තියෙන්නේ.


වර්තමානයේ සමාජයේ අනිවාර්යයෙන් ඇතිවිය යුතු තත්වයක් තමා මේ ගීතයෙන් මීට වසර 40 කට විතර කලින් ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ගීයේ නිර්මාතෘවරයාත් වෙන ආනන්ද සමරකෝන් මහත්මයා කතා කරලා තියෙන්නේ. වර්ගවාදී, ආගම්වාදී අදහස් අත හැරලා ශ්‍රී ලංකාවේ ජීවත් වෙන හැම ජන වර්ගයක්ම එකට එකතු වෙලා ශ්‍රී ලාංකිකයන් විදිහට කටයුතු කිරීමේ වැදගත්කම අවධාරණය කරන කදිම ගීතයක් තමා මේ.

ඒක පොඩි ළමයින්ගේ හිත්වලට කියන්න වෙන්න ඇති පාසල් පෙළ පොත්වලට ඇතුළත් කරලා තියෙන්නේ. ඒත් හුඟක් අය කරන්නේ පොත අතට ගත්ත ගමන් පාඩම පෙරලනවා මිසක් මුල ඉදන් පොතේ තියෙන්නේ මොනවාද කියලා කියවන එකක්යැ. කෝකටත් මේ ගීතය නැවත වරක් කියවලා බලන්න. පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න....................

ප.ලි.: මේ ගීතය මුලින්ම මම ගායනා කරපු බාලදක්ෂ නායක පුහුණු පාඨමාලා අදියර අවසන් රැළිය වෙලේ මාරම හැඟීමක් ආවේ. ඒක වචනයෙන් කියන්න අමාරු එකක්. ඔයාලත් මේ ගීතය ගායනා කරලා හිතෙන්නේ මොකක්ද කියලා කියන්නකෝ.......